قحطي حرف است و سخن سالهاست

تشه ي يك صحبت طولاني ام....

مي نويسي غزل غزل از درد تا كه طعنه به شاعران بزني...

حس گنگی است که من دارم و دریا دارد

بـــی قرار آمدن ، آشفتــن و آرام شدن....

خدا به سرم دست می کشد : « بگذر!

که من که خالق اویــم گذشتم از مخلوق ! »

بنشین رفیق ! تا کمی درد دل کنیم

اندازه ی توهیچ کسی مهربان نبود.

می ترسم ازخودم که شبیه م به هیچ کس...

همه با یک زبانِ مشترک از درد می نالیم

ولی فرسنگ ها دوریم از لحن و زبانِ هم

هــوای شــام آخــــر دارم و بدجـور دلتنگم

که گَردِ درد می پاشند مردُم روی نانِ هم!

در من نوید جنگ غم انگیز دیگریست...